Historia Lublina w Średniowieczu
Historia Lublina sięga VI-VII w., pierwsze ośrodki osadnicze powstawały w późniejszych aglomeracjach miejskich, Lublin odgrywał ważną rolę ośrodka gospodarczego, ważną rolę odgrywał handel i rzemiosło. Lublin otrzymał władzę miejską w Magdeburgu 15 sierpnia 1317 r., a król Władysław Łokietek uchwalił akt wyboru lokacji, przywilej, który sprzyjał dalszemu rozwojowi miasta. Mury obronne Lublina powstały w XIV wieku, między 1342 a 1370 rokiem, a później mury te wzmocniono i powiększono (baszty, baszty, bramy itp.). W XVI wieku Lublin osiągnął swój najświetniejszy okres, który trwał do upadku polskiego miasta w XVII wieku.
PLAC PO FARZE
Plac ten jest jednym z najstarszych miejsc znajdujących się na Starym Mieście w Lublinie, plac sięga okresu Średniowiecza. Jest to miejsce, gdzie niegdyś znajdował się Kościół farny będący główną świątynią katolicką Lublina.
KLASZTOR DOMINIKANÓW
Klasztor jest jednym z najcenniejszych zabytków sakralnych Lublina. Kościół pełni funkcje sakralne, a także budynki klasztorne są użytkowane przez dominikanów. Podczas pożaru mającego miejsce w 1575 roku bazylika uległa uszkodzeniom, kościół został odbudowany stopniowo w nowoczesnych formach.
WIEŻA TRYNITARSKA
Wieża – dzwonnica jest najwyższym zabytkowym punktem wysokościowym miasta Lublin.
BASZTA NA ZAMKU
Wieża zamkowa – lubelski zabytek sztuki romańskiej należący do kompleksu zamkowego i jedna z najstarszych budowli na Lubelszczyźnie.
BRAMA GRODZKA
Brama Grodzka lub Brama Żydowska – brama miejska w Lublinie, pozostałość pierwszych murowanych elementów obwarowań miasta, wybudowanych w 1342 roku, po zezwoleniu Kazimierza III Wielkiego.